Dutch Mensensmokkel in de jaren dertig en COA-misdaadgroep anno 2016 van Klaas Dijkhoff.

(door Ton de Jong en ondersteunt door onze redactie)

AMSTERDAM-NOIR- Nederlandse mensensmokkelaars en de corrupte politie beleefden gouden tijden nadat in 1938 nieuwe joodse vluchtelingen ongewenst waren geworden, net als nu de ‘COA- Ratten in pak’ met gewetenloze types als(Video) ex VVD Burgmeester ‘Onno-schandknapen-Hoes’ en ex PvdA Wethouder Marco Florijn aka” het Monster van Rotterdam(Video)” en de eind verantwoordelijke Mensenhandelaar ‘Jusitie-VVD- er Klaas Dijkhoff’ aka “Two Faces”. Smokkelaars brachten voor grof geld een paar duizend joden de Duitse grens over. Onthutsende misdadige praktijken toen en nu:”Opzettelijke Grote gebreken bij toelating ‘Oliedollar-vluchtelingen(Video)’ komt ‘COA-misdaadgroep’ goed uit anno 2016″. De Geschiedenis herhaalt zich in “Elite-Schurkenstaat-NL”. Toen telde alleen maar Winst en bloed-geld voor de Ratten in pak en nu nog steeds.

2016: COA-misdaadgroep en’ Sultan-Hilter- Erdogan’ beleven gouden Vluchtelingenhandel tijden. 

Wat heeft Holleeder ‘De Neus’ en Asscher  en de politie met ‘Ariërs-NVU’ demonstratie Amsterdam te maken?

Lodewijk Asscher treed in de ‘NSB-voetsporen’ van zijn  handel in de Joden Overgrootvader met selectief afwijzing regeling AOW oorlogsgetroffenen.
Theo Berliner,een 42-jarige jood uit Keulen, steekt op 21 maart 1940 op het politie­bureau van Heerlen met een zakmes in zijn hartstreek. ‘Ik ben liever dood, dan nog een dag te leven in Duitsland. Ik die een arme gevluchte jood ben, doe een beroep op u dat gij alles als mens en beambte zult doen, dat ik naar Bolivia zal kunnen vertrekken’, citeert een agent hem in zijn proces-verbaal. Berliner houdt zich bewusteloos en wordt met spoed naar een ziekenhuis gebracht. Een arts stelt vast dat de wond weinig voorstelt. De volgende dag wordt hij uitgezet. Berliners vlucht uit nazi-Duitsland zit in doos 319 van het archief van het gerechtshof in Den Bosch. Het wordt bewaard bij het ook in Den Bosch gevestigde Brabants Historische Informatiecentrum dat begin januari de lijst van archieven verspreidt die openbaar zijn geworden. De inhoud van doos 319 wordt omschreven met ‘correspondentie joodse vluchtelingen’. Het is adembenemende correspondentie, blijkt wanneer ik de stapel papier met moeite uit de iets te kleine doos heb getrokken. Ik zie politieverhoren van gevluchte joden en van mensensmokkelaars, smeekbedes van joden om te mogen blijven, circulaires, brieven van en aan de minister van Justitie, instructies voor de grensbewaking. Op alle stukken staat ‘geheim’ of ‘zeer geheim’. Bijna bovenaan ligt de politiefoto van Julius Theophile Kempin, 1.70 meter lang, schoenmaat 42, ‘gedeeltelijk kaalhoofdig’. Juul Kempin runt een café en schoen­makerij aan de Heerenweg 66 in Heerleheide. De exploitanten komen en gaan, de verdiensten zijn schraal. Het pand staat in 2016 ook weer te koop, nu als De Malle Babbel. Op 21 maart 1940, zeven weken voor de Duitse inval, treffen de agenten Jan Jongen en Marinus de Kruyff om half drie in de middag in het café vijf joodse vluchtelingen aan. De politie houdt de kroeg al een paar weken in de gaten. Agent Jongen achtervolgt een man die op blote voeten het dak op vlucht. Hij blijkt de maat van ‘jodensmokkelaar’ Kempin te zijn. De vluchtelingen worden nog dezelfde dag terug naar Duitsland geleid.

Anno 2016: Vluchtelingen handelswaar zes miljard waard voor Sultan Erdogan en een vrijbrief om een Nazi-staat in te voeren. Deportatie plan ‘Eichmann Samsom’. Déjà vu jaren dertig: Athene vreest verzet bij uitvoering ‘Samsom deportatie-Plan’ Vluchtelingen.
Theo Berliner heeft in 1931 de Keulense schoenenzaak van zijn vader overgenomen. De winkel aan de Alexianerstraße is niet veel later gesloten door de nazi’s, bij een baas werken is onmogelijk gemaakt. Zijn hoogzwangere vrouw Meta is met zoontje Isaak een paar maanden terug naar Antwerpen gesmokkeld voor tweehonderd mark. Zus Auguste en broer Isidor zijn in Amsterdam terechtgekomen. Theo tegen de politie: ‘Mijn broer heeft voor mij driehonderd dollar gestort opdat mijn gezin naar Bolivia kan emigreren.’Over de smokkeltocht vertelt Berliner niet veel. Hij is door de vriend van Kempin in Keulen opgehaald en in het donker over modderige landweggetjes naar Nederland gebracht.Een paar dagen na de uitzetting van Theo Berliner krijgt procureur-generaal Speyart van Woerden in Den Bosch een brief van Isidor Berliner uit Amsterdam die een klemmend beroep doet om zijn broer vrij te laten en door te laten reizen naar Bolivia. ‘Ik sta er borg voor dat mijn broeder niemand financieel te laste zal komen, ik betaal alles. Ten bewijze hiervan dient dat ik belasting betaal over een vermogen van 24.000 gulden.’ Het verzoek komt te laat.Het vervolg vertelt een nichtje van Theo in het boek einmal sind sieweggemacht:Lebensbilder Arolser Juden im 20. Jahrhundert. Berliner wordt na een korte gevangenschap vrijgelaten, weet Shanghai te bereiken en vestigt zich na de oorlog evenals zijn broer in New York, waar hij in 1988 overlijdt. Echtgenote Meta en zijn zoontjes Isaak en Felix heeft hij nooit meer gezien. Zij worden door de nazi’s in 1943 omgebracht in Auschwitz.Juul Kempin krijgt een verblijfsverbod voor de grensstreek. Hij wordt op 3 april door de politie naar Eindhoven gebracht en mag in oktober 1940 terug naar Heerlen. Zijn vrouw doet in die tijd het café, voor de schoenmakerij wordt iemand ingehuurd. Kempin overlijdt in 1988.

Anno 2016:De laatste Amsterdamse arbeider in het Verzet tegen de ‘Elite-Besatzungsmächte’ van het ‘Lieg en Bedrieg Kabinet Rutte en Asscher’.

Anno 2016:Ambtenaren Brunssum ‘COA- corruptie verdachten’.CDA Burgemeester weet van niets.
DOOS 319 is achtergelaten door baron E.L.M.H. Speyart van Woerden, procureur-generaal van het hof en tevens hoofd van de politie in Zuid-­Nederland. Het is een fractie van het omvangrijke archief dat door hem is gevormd en later bijna geheel is vernietigd. De Nijmeegse historicus Jan Brauer heeft onlangs doos 319 ook gezien en gebruikt de stukken bij zijn landelijk promotieonderzoek naar de oplopende spanningen in het grensgebied in de jaren dertig. Enkele regionale onderzoekers hebben terloops aandacht besteed aan de smokkel van joden: een paar pagina’s in lijvige studies over de jodenvervolging tijdens de bezetting. ‘Speyart van Woerden is de enige procureur-generaal van wie dergelijk materiaal bewaard is gebleven’, zegt Brauer. ‘Het is een waardevolle verzameling van vlucht- en smokkelverhalen afgewisseld met beleidsstukken, die samen een goed beeld schetsen van wat zich bij de grens precies afspeelde. In de politiearchieven van grotere grensplaatsen zit versnipperd ook wel wat over mensensmokkel. Voor persoonsdossiers moet je naar het 76 meter lange archief van de Rijksvreemdelingendienst bij het Nationaal Archief. Het vult elkaar aan.’ Brauer moet nog het omvangrijke Geheim Archief van het ministerie van Justitie (Nationaal Archief) doorspitten. Dat heb ik ook gedaan. De stukken daarin over jodensmokkel vormen opgeteld nog geen kwart van doos 319, waarin ruim dertig zaken zitten.Zeven joden, vier mannen en drie vrouwen, schrikken zich een hoedje van de deurbel. De man die hen gisteravond – 8 maart 1939 – in een hevige sneeuwbui over de Duitse grens heeft geloodst snauwt dat zij zich in een zijkamer moeten verstoppen. Een paar tellen later staan de marechaussees Den Brok en Hofman voor de ineengedoken joden. Twee uur verder worden ze bij de grens overgedragen aan de Duitse politie.

Anno 2016:Rutte en Aboutaleb: Terug naar de Gouden Eeuw, Oprotten en Sterven maar!

Anno 2016′VVD Maffia Vastgoedbaas’ en Uitzendbureau Startpeople krijgen voorkeur van ‘Misdaadgroep COA’.
Het is niet de eerste en de laatste keer dat de veertigjarige Willy Flecken joden smokkelt. Zijn huis aan de Nieuwstraat in Kerkrade ligt op een uitgelezen plek. De rijksgrens loopt midden over de straat, de overkant is Duitsland. Een hek staat er nog niet, dat komt een paar maanden later. Volgens wachtmeester Den Brok is het zo gegaan, en niet alleen op die achtste maart: Flecken laat de joden vóór binnen en stuurt hen door de achtertuin die grenst aan de Kokelestraat Nederland in. ‘De joden stonden voor mijn deur. Ik heb hen uit menslievendheid in mijn woning opgenomen’, verklaart de in Mariadorf geboren mijnwerker in het proces-verbaal. Dat gaat er bij de wachtmeester niet in. ‘De troep die bij Flecken die nacht over de grens is gekomen, bestond uit ongeveer twintig personen. Ik vermoed dan ook ernstig dat de zeven in de woning van Flecken de rest was van den troep, terwijl de anderen reeds door waren.’ De jodensmokkelaar staat volgens hem ongunstig bekend en heeft niet veel te besteden. Hij heeft drie kleine kinderen en werkt voor 15,60 gulden per week in de Duitse mijn Carolus Magnus.

Flecken laat de joden vóór binnen en stuurt hen door de achtertuin die grenst aan de Kokelestraat Nederland in. Anno 2016: ‘Woningnood-discriminatie‘:NL-er Wachttijd 17 jaar-Vluchtelingen 3 maanden. 

Anno 2016:Jolige Timmermans:Vluchtelingen zijn gelukzoekers en Testeronbommen.
Op 15 maart vraagt de politie van Kerkrade baron Speyart van Woerden toestemming om Willy Flecken uit het grensgebied te verwijderen. Veertien dagen later wordt hij in Eindhoven uit de trein gezet. Hij neemt de volgende trein terug naar Kerkrade. De argwanende wachtmeester Den Brok ziet nog dezelfde avond dat hij vanaf zijn huis de grens oversteekt. De Nederlandse politie is het spoor bijster tot Duitse collega’s brieven doorspelen die Flecken heeft gestuurd aan joden die later tijdens hun vlucht zijn gearresteerd. Zo biedt hij voor vijfhonderd mark zijn diensten aan de Pool H. Jungleib aan. Zij zullen elkaar ontmoeten op het station van Keulen. Flecken is te herkennen aan een ‘kleiner Tannenzweig in Knopfloch’, een dennentakje in een knoopsgat. Geen bagage meebrengen, gebiedt Flecken vet onderstreept in de brief. Jungleib volgt de aanwijzingen stipt op, maar wordt bij het betreden van het station gearresteerd. Over zijn lot is niets bekend.Na ontvangst van de tweede brief wordt ‘smokkelaarjager’ Machiel Erasmus van de rijksrecherche op de zaak gezet. Hij verhoort in Antwerpen Elisa Nadel en haar verloofde uit Hanusowice (Tsjechië). Zij zijn met de afgesproken 1460 mark van Wenen naar Keulen gekomen, waar ‘Judensmuggler’ Flecken treinkaartjes voor hen koopt naar Aken. Vandaar zouden ze door hem persoonlijk naar Kerkrade worden gebracht. In Keulen zien zij hem in een taxi stappen. In het stationsrestaurant komt meteen de Gestapo op hen af. De twee worden weer vrijgelaten en slagen erin om zonder geld in Antwerpen te komen.Tijdens zijn verbod om in de Nederlandse grensstreek te komen woont Flecken in Duitsland. Smeekbrieven van zijn vrouw aan koningin Wilhelmina en prinses Juliana om het verbod op te heffen helpen niet. Hij blijft ongewenst persoon tot eind 1940.

Anno 2016:Erdogan&Merkel&Rutte ‘Slaven-Markt-Verdrag’ schrikt vluchtelingen niet af.
In de jaren dertig zijn tussen de veertig- en vijftigduizend joden naar Nederland gevlucht. Tweederde bleef, eenderde wist weg te komen naar veilige landen. In mei 1940 bevonden zich waarschijnlijk nog dertigduizend joodse vluchtelingen in Nederland. De meesten kwamen om in een concentratie- of vernietigingskamp. Tot 1938 werden vluchtelingen mondjesmaat toegelaten als ze papieren hadden en in hun onderhoud konden voorzien, maar op 7 mei gingen de grenzen dicht. ‘Een vluchteling zal voortaan als een ongewenst element voor de Nederlandse maatschappij en derhalve als een ongewenste vreemdeling te beschouwen zijn, die derhalve aan de grens geweerd en, binnenslands aangetroffen, over de grens gebracht zal moeten worden’, schreef minister Goseling in zijn nu vaak geciteerde circulaire. Er werd toen geen politiek debat over gevoerd. Slechts bij uitzondering was nog toelating mogelijk. De minister gaf een economisch argument: Nederland in crisis kon een grote vluchtelingenstroom niet aan. Andere buurlanden van Duitsland deden hetzelfde.Onder druk van de publieke opinie besloot de regering later de deur alsnog op een kier te zetten voor ernstige gevallen, of kinderen bijvoorbeeld. De circulaire van mei 1938 markeert de langzaam toegenomen spanning aan de grens. Het dagelijks woon-werkverkeer, de handel en de vertrouwde sociale contacten werden overschaduwd door de politieke realiteit: vluchtelingen, nazipropaganda en -spionage, verzetsacties van Duitse linkse emigranten. ‘De grensbewoners zaten er met hun neus bovenop’, aldus Jan Brauer.

Anno 2016:Merkel en Rutte zwijgen: ‘Islam-Fascist Erdogan ‘s’ bijltjesdag in volle gang.
Na de Rijksdagbrand in 1933 was de stroom joodse vluchtelingen geleidelijk op gang gekomen.Zij werden eerst ‘vreemdelingen’ genoemd, want ‘vluchteling’ was een impliciete beschuldiging aan Duitsland, een belangrijke handels­partner van Nederland. Joodse gezinnen in de grensstreek namen Duitse kennissen op die net over de grens woonden. Joden die daar geen relaties hadden, vestigden zich in de grote steden, vooral in Amsterdam. ‘In Limburg verdubbelde het aantal joden van zevenhonderd naar 1400 in de jaren dertig’, vertelt Jan Brauer. ‘De Duitsers vonden het prima dat de joden gingen. Het Reich moest “Judenfrei” gemaakt worden, het liefst door een “Auswanderung”, maar dan wel zonder geld of aandelen mee te nemen. Wie daarmee gepakt werd aan de grens werd afgevoerd naar een kamp.’

Ratten in pak jaren 1930

‘Sultan Erdogan’ laat zijn grenswacht weer Syrische vrouwen en kinderen doodschieten voor zes miljard.
Jan Jansen (33) en Frits van Aarssen (34) vullen in 1939 hun zakken met de smokkel van tientallen joden. Het duo uit Blerick bij Venlo loopt tegen de lamp wanneer in november van dat jaar het ‘transport’ van Oskar Goldberg (56 jaar) mislukt. Hij was jarenlang het joodse hoofd van de gemeentelijke belastingdienst van Bremen. Zijn rooms-katholieke vrouw en dochter blijven achter, zij overleven de oorlog. Een paar honderd meter voor de grens laten Jansen en Van Aarssen hem in een donker bos in de steek wanneer de Duitse grenspolitie nadert. Voordat Goldberg wordt afgevoerd naar kamp Sachsenhausen, waar hij een paar maanden later na zware mishandelingen overlijdt, legt hij bij de Gestapo een uitvoerige verklaring af.Het spoor leidt naar Amsterdam waar de politie een tiental door Jansen en Van Aarssen gesmokkelde joden hoort. Zij zetten het duo neer als schoften die woekerprijzen vragen en bruut sieraden opeisen. Vader Bernard Jansen doet ook mee. Wilhelm Guttmann (61): ‘Ik werd door de vader van Jansen een week vastgehouden omdat hij meer geld wilde. Pas nadat ik hem alles wat ik bij me had, zijnde een bedrag van vijftig dollar, een gouden dameshorloge en een gouden ketting, had gegeven, werden wij door zijn zoon weggebracht.’ Jansen staat in de regio bekend als de ‘Witte van Wansum’. Hij komt regelmatig met de strafrechter in aanraking.Jansen zou Max Stern (51) de grens over brengen voor 1800 mark. Stern tegenover de politie: ‘Tijdens de overbrenging toonde Jansen welk een ploert hij is. Toen hij namelijk mijn geld te pakken had, wilde hij mij eerst vóór en daarna meteen ná het passeren van de grens uit zijn auto trappen, hoewel ik een hevige darmbloeding had en doodziek was. Doordat ik me verzette en dreigde te schreeuwen volvoerde hij zijn voornemen niet en bracht mij naar Amsterdam.’ Beide smokkelaars krijgen een gebieds­verbod opgelegd.

Anno 2016:’Mensenhandelaar Klaas Dijkhoff’: Vluchtelingen geen recht op eigen Plee en Tv!

Anno 2016:King Willem: Vluchtelingen Oké. In mijn Paleizen NEE is van alle tijden.
Vanaf mei 1938 kwamen enkele duizenden joden illegaal Nederland binnen. Zij staken zelf de grens over of lieten zich helpen door smokkelaars, die een paar tientjes tot tweeduizend mark vroegen, vaak het laatste geld dat zij hadden. Uit de proces-verbalen blijkt dat vijfhonderd mark normaal was. Omgerekend staat dat nu gelijk aan 3500 euro. Ik heb maar enkele smokkel­dossiers gezien waarin niet winstbejag maar dienstbaarheid en medemenselijkheid het motief waren. Sally Goudsmit, oprichter van het joods hulpcomité van Roermond, was een van hen, ook hij kreeg een gebiedsverbod. Beroepssmokkelaars stapten over van boter, koffie en thee op nieuwe lucratieve handel: joden.‘Onder de smokkelaars waren relatief veel taxichauffeurs, die zonder op te vallen van en naar Duitsland konden rijden’, zegt Brauer. ‘Wie veel geld had, liet zich ophalen in Berlijn, moest ergens in een bos te voet de grens oversteken terwijl de taxi via de grenspost ging, en liet zich weer oppikken voor het laatste stuk naar Amsterdam. Het was harde business, waar veel mensen een graantje van meepikten. De grens was gatenkaas. In 1939 verzucht de commandant van de marechaussee dat hij voor de 450 kilometer lange grens maar één manschap per kilometer heeft. Hij zegt er twintig nodig te hebben.’ Brauer kent geen exacte cijfers over de verhouding tussen mensensmokkel en andere manieren om illegaal binnen te komen. Mijn schatting gaat in de richting van een paar duizend. Het gebeurde vaak in groepen; uit de dossiers blijkt dat de smokkelaars een hele tijd bezig waren voor ze werden gepakt. Het telt snel op.

‘Aan de grens was het beleid inhumaan, maar eenmaal binnen werden de illegale vluchtelingen gedoogd’
‘Dat met het smokkelen van joden grof geld wordt verdiend en dat immoreel te werk wordt gegaan, moge uit het verloop van deze zaak voldoende blijken’, motiveert rijksrechercheur Machiel Erasmus in een brief aan Speyart van Woerden zijn gretigheid om taxi-ondernemer Felix Palmen uit Sittard te pakken. Deze heeft een netwerkje van tien Limburgers opgezet die met een vrachtwagentje en zijn twee taxi’s tientallen joden smokkelen van Keulen naar Brussel of Antwerpen. Hij vraagt er tussen de negenhonderd en 1500 mark per rit voor.Jacob Fischer uit Limberg (D) verhaalt op zijn Antwerpse schuilplaats aan Erasmus hoe twee pogingen mislukten. ‘Wij moesten het laatste stukje naar de grens door het donker over een veldweg lopen, maar na honderd meter zagen wij niets meer van de mensen die ons de weg zouden wijzen. Enkele minuten later werden wij door de Gestapo aangehouden en naar Keulen teruggebracht.’ De volgende dag herhaalt het fiasco zich, nadat extra betaald is aan Palmen. Omdat zijn geld op is, loopt Fischer met vrouw en kind van Keulen naar de Belgische grens. Eenmaal in Antwerpen blijkt dat Palmen bij de kennissen van Fischer ook nog geld heeft losgepeuterd voor zijn ‘diensten’. Hij is nog wel zo vriendelijk een kwitantie af te geven voor de vijftig gulden. Palmen krijgt een gebiedsverbod.BIJ DE PROCUREUR-GENERAAL (Nederland telde er vijf voor evenveel ressorten) kwamen alle lijnen van de grensconflicten en het vluchtelingenprobleem samen. ‘Omdat Nederland een ad hoc beleid voerde, was hij de sleutelfiguur die de lokale politie aanstuurde, de minister adviseerde, het beleid interpreteerde en verzoeken tot verblijf op zijn bureau kreeg’, aldus Jan Brauer. Op dat al volle bureau stapelden zich in 1939 ook de mensensmokkelzaken op. Met name in de Limburgse mijnstreek moeten tientallen zich ermee hebben beziggehouden. Naar het noorden toe werd het minder. Bleijerheide (Kerkrade) was een smokkelaarsnest. In de Bergstraat alleen al woonden er drie. Mensensmokkel was geen strafbaar feit. De daders kregen een bestuurlijk verblijfsverbod opgelegd voor het bewakingsgebied dat grofweg de lijn Vlissingen-Eindhoven-Apeldoon-Groningen volgde. Gepakte Duitsers die hier woonden werden uitgewezen.

Bij Moerslag onder Maastricht beschiet op 14 april 1939 om tien uur ’s avonds de Nederlandse grenswacht een zwarte auto die met grote snelheid het stopteken negeert. De taxi wordt bestuurd door Jan Schaufele uit Kerkrade die vier joden van Keulen naar Antwerpen smokkelt. Nelly Schwarcz wordt geraakt door een kogel en overlijdt in de auto. Haar man en twee kleine kinderen waren al in Antwerpen, het stoffelijk overschot van Nelly wordt afgeleverd op hun verblijfadres. ‘Noodlottig einde van een menschensmokkelarij’, kopt de Limburgse pers boven het artikel dat door Speyart van Woerden is bewaard. Schaufele wordt op zijn advies niet vervolgd wegens dood door schuld, hij krijgt een verblijfsverbod. De kranten uit die tijd staan niet vol van mensensmokkel, maar als de politie een zaak naar buiten brengt, spreekt de redactie schande van de ‘gewetenloze praktijken’ en worden de vluchtende joden als slachtoffers gezien.

Anno 2016:Merkel en Rutte zwijgen: ‘Islam-Fascist Erdogan ‘s’ bijltjesdag in volle gang.
Zij werden, zeker na de Kristallnacht november 1938, niet actief opgespoord en op grote schaal teruggestuurd. Plaatselijke comités van joodse organisaties hielpen hen’, zegt Brauer. Liepen zij tegen de lamp, dan werden de mannen ondergebracht in bewaakte inrichtingen, vrouwen en kinderen mochten bij joodse gezinnen wonen. Het gedoogbeleid viel niet goed bij de onderbezette marechaussee. Districtscommandant Van Walt Meijer schreef eind 1938 aan de procureur-generaal in Den Bosch over de illegale joden: ‘Er uit en wel onmiddellijk. Indien de regering hen bij aantreffen onmiddellijk uit het land verwijderde, zou de animo om binnen te komen lang niet zo groot zijn.’ De meeste joodse vluchtelingen reisden van de grensstreek door naar de grote steden, ook in België. Wie over genoeg geld beschikte, had een veilig land als eindbestemming. Vanaf 1939 was het moeilijk een visum te bemachtigen.Doorreizen naar een ander land kan alleen wanneer illegaliteit omgezet wordt in een tijdelijke verblijfsvergunning. Nederland doet dat alleen als iemand aantoonbaar is gevlucht voor ‘direct gevaar voor lijf en leden’. Nog in 1939 wordt Duitsland niet gezien als een land dat pertinent onveilig is voor joden.Leo Kaufmann stapt op 9 maart van dat jaar het hoofdbureau van politie in Amsterdam binnen. Hij is in de buurt van Nijmegen de Duitse grens over gesmokkeld, verblijft nu in Amsterdam in de Sarphatistraat maar wil zo snel mogelijk emigreren naar Israël. De hoofdcommissaris zit met het geval in zijn maag. De 27-jarige Kaufmann verklaart dat de Gestapo twee keer bij hem in Duisburg aan de deur is geweest om hem te arresteren. Hij was niet thuis. Een andere bewoner kreeg te horen dat ‘wanneer hij gevonden werd, hij in een concentratiekamp zou worden opgenomen en dat niet levend meer zou verlaten’. De commissaris vraagt advies aan minister Carel Goseling die zijn standpunt neerlegt in een geheime brief die ook aan Speyart van Woerden wordt gestuurd. De minister heeft een helder standpunt: van levensgevaar hoeft geen sprake te zijn. Vraag eerst eens inlichtingen in Duitsland, schrijft de minister. Intussen wordt Kaufmann vastgehouden in het Huis van Bewaring. De uitkomst zit niet in het dossier, Kaufmann overleeft wel de holocaust.

Ogen en oren van minister Goseling gingen niet verder dan Nederland. Indonesië was helemaal aan de Moord en Plunder Rat in pak overgeleverd.

 

De opmerkingen van baron E.L.M.H. Speyart van Woerden (1890-1986) in de kantlijn van de circulaires en processen-verbaal zijn zakelijk en verraden geen emotie. Wat was hij voor een man en waarom liet hij juist dit dossier achter? Historicus Johan van Merrienboer noemt hem in een korte biografie een formele, autoritaire, intelligente en onkreukbare man. ‘Hij was fel anticommunist, maar keerde zich even fel tegen de nationaal-socialistische agitatie in Zuid-Nederland.’ Uit de nagelaten stukken blijkt dat hij scherp optrad tegen activiteiten van Duitse nazi’s en brutaal recherchewerk van de Gestapo in de Nederlandse grensstreek.Eind januari 1941 werd hij opgepakt en als gijzelaar naar het concentratiekamp Buchenwald gebracht. Later kwam hij terecht in het gijzelaarskamp te Sint-Michielsgestel, waar hij een sociaal fonds beheerde en kinderen van medegijzelaars aan onderduikadressen hielp. Verkleed als pater lukte het hem op 8 september 1944 te ontsnappen en onder te duiken.Hij bleef tot het najaar van 1940 in functie. Na de oorlog kreeg hij het procureurschap terug. Dat ging niet zonder slag en stoot. Hij werd door het voormalige verzet op de korrel genomen omdat hij de zuivering over wilde laten aan professionals, niet aan zelfbenoemde ‘rechters’ uit het verzet. Speyart van Woerden moest zich verdedigen, wellicht heeft hij toen de vooroorlogse stukken over joodse vluchtelingen verzameld. Hij overleed in 1986 – als vrijgezel – vereenzaamd in Breda zonder archief of memoires na te laten.Jan Brauer komt de procureur-generaal veelvuldig tegen bij zijn promotieonderzoek naar de oplopende spanningen in de grensstreek in de jaren dertig. ‘Speyart van Woerden was jong en gretig, zich terdege bewust van zijn sturende rol. Hij stelde paal en perk aan de samenwerking met de Duitse politie en gaf een instructie over het uitsteken van de Duitse hakenkruisvlag.’ Ook Brauer kan slechts raden naar zijn persoonlijke standpunten. Uit het dossier rijst het beeld van de formele jurist die het strenge beleid van ‘zijn’ minister strikt uitvoerde en zich met hem drukker maakte over de handhaving van de regels dan over het lot van de joden.Op 24 augustus 1938 licht Speyart van Woerden zijn minister in over de verdenking ‘dat er joodsche vluchtelingencomités zijn die de clandestiene binnenkomst van geloofsgenoten in de hand werken’. Dit lijkt hem moeilijk verenigbaar met de welwillende houding van de minister tegenover de comités. De procureur-generaal entameert een diepgaand onderzoek dat echter geen smokkelpraktijken aantoont. Hier manifesteert Speyart van Woerden zich niet alleen als ogen en oren van de minister in de zuidelijke provincies maar ook als aangever van nieuwe maatregelen.

Beeld: (1) De aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Duitsers graven kuilen en gaten voor de prikkeldraadafscheiding langs de Nederlands-Duitse grens, links Nederland, rechts Duitsland, Kerkrade, januari 1939 (Nationaal Archief / Collectie Spaarnestad / HH); (2) Politiefoto’s van Juul Kempin; (3) Procureur-generaal Speyart van Woerden (midden) spreekt E. Diekhoff toe, de scheidende districtscommandant van de Rijksveldwacht. Mei 1936 in het Paleis van Justitie te Den Bosch (Fotopersbureau het Zuiden, Stadsarchief Den Bosch); (4) Politiefoto’s van Frits van Aarssen (34) en Jan Jansen (33)